In november 2015 schreef ik een blog over de stap naar een leidinggevende rol. Ik las het stuk net terug en dacht: “wauw, dat was positief”. Gelukkig maar dat ik er zo positief in ging en dat ik van tevoren niet wist wat ik zou gaan tegen komen. Niet dat het allemaal kommer en kwel was, gelukkig niet, maar er zijn gewoon van die dingen waar ik geen rekening mee had gehouden, omdat ik ze gewoonweg ook niet kon weten.

Allereerst wil ik zeggen dat ik een leidinggevende rol meer dan leuk vind. Het geeft me de gelegenheid om op een andere manier naar de organisatie en naar de mensen daarin te kijken. Meer aan de zijlijn en tegelijk meer sturend. Leidinggeven gaat helemaal over wie je bent; hoe sta je zelf in het leven, hoe kijk je naar je zelf, wat zijn jouw normen en waarden, hoe onbevooroordeeld kun je naar mensen kijken en heb je het lef om het eerlijke gesprek aan te gaan? Sta je er echt en sta je echt voor wie je bent? Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mij zo diepgaand te ontwikkelen. Ik ben er zonder meer een completer mens van geworden, ook dankzij het leerprogramma dat ik in dezelfde tijd volgde.

Waar ik mij in had vergist was de menselijke dynamiek op het moment dat je een leidinggevende rol krijgt. Ik vond oprecht dat ik niet opeens iemand anders was geworden, dus waarom gingen mensen dan wel opeens anders met me om? Waarom die wantrouwende blik en waarom praat je niet gewoon met me in plaats van over me? Ik moet eerlijk toegeven dat ik me dat persoonlijk erg heb aangetrokken en dat ik me behoorlijk eenzaam heb gevoeld, terwijl ik ook wel door had dat er een nieuwe orde in de teams moest gaan ontstaan. En dat een ieder daar op eigen wijze mee omgaat. Ik zou een ander echter adviseren om geen leiding te gaan geven aan het team waarin je eerst “one of the guys” was. Te veel gedoe en, in mijn geval, te veel beperking om te worden wie je wilt zijn in je nieuwe rol.

Gelukkig kreeg ik de kans om, naast mijn ‘eigen’ team, ook een nieuw team te gaan aansturen. En daar, in een setting waarin ik geen persoonlijke banden of historie met mensen had, kon ik gaan vliegen. Ik begon me weer vrij en licht te voelen, helemaal toen ik mijn ‘oude’ team volledig kon loslaten. Ik merkte dat ik begon te groeien, weer zelfvertrouwen kreeg en dat het mij lukte om vanuit mijn eigen visie en op mijn eigen manier voor de troepen te gaan staan en met mensen in gesprek te gaan. Gewoon helemaal als mijzelf. Niet op mijn tenen lopend om me te bewijzen, maar in het moment en alert op wat er gebeurt en met de humor en lichtheid die zo bij mij past.

Ik wil een aantal inzichten vanuit mijn eigen ontwikkeling delen:

1. Je kunt heel veel, maar je hoeft niet alles te kunnen.
2. Bondgenoten, gelijkgestemden en inspirators heb je nodig om mee te sparren en mee te lachen.
3. All you need is already inside.
4. Je hoeft niet met iedereen te kunnen en te willen samenwerken.
5. Leuk dat je alles perfect wilt doen, maar het is fysiek gezien niet mogelijk dus stop ermee. Goed is echt goed genoeg.
6. Je hoeft niet op alle mail of alle opmerkingen of alle aapjes op je schouder te reageren. Reageer alleen op belangrijke zaken.
7. Je hoeft niet altijd bereikbaar te zijn. Ze bellen wel terug.
8. Je hebt ook nog een leven.
9. Laat los waar je nu niet iets aan kunt doen of waar je überhaupt niets aan kunt doen en focus op waar je wel invloed op hebt.
10. Handel vanuit jezelf. Je doet het goed.
11. Neem dingen niet persoonlijk en laat de dingen daar waar ze horen.
12. Heb oprechte interesse en ZIE de ander. Wat je aandacht geeft groeit.
13. Benoem wat je ziet en benoem wat er gebeurt. Dit geeft jou en de ander ruimte om echt in gesprek te gaan.
14. Denk soms gewoon even: “Fuck it”.

Ik hoop nog lange tijd van deze inzichten gebruik te maken. Wat ik in de toekomst ook ga doen, deze ontwikkeling en ervaring had ik voor geen goud willen missen.